«Κανείς δεν γνωρίζει τους καθημερινούς εφιάλτες που έπρεπε να ξεπερνάς για να αγωνίζεσαι». Από όλα τα μηνύματα συμπαικτών και αντιπάλων που αναρτήθηκαν δημόσια μετά τη γνωστοποίηση της απόφασης του Ιωάννη Παπαπέτρου να αποχωρήσει πρόωρα από την ενεργό δράση, αυτό του Κώστα Σλούκα σού προκαλεί έναν κόμπο στο στομάχι.
Σε κάνει να αναλογιστείς πόσους και πόσους «εφιάλτες» παικτών δεν έχεις αντιληφθεί είτε ως φίλαθλος, είτε ως οπαδός, είτε ακόμη και ως δημοσιογράφος. Παιδιά που μπορεί να έχεις αποδοκιμάσει, να έχεις διαπομπεύσει δημόσια στα social media, να έχεις ασκήσει έντονη κριτική, αγνοώντας τον σταυρό του μαρτυρίου που ενδεχομένως κουβαλούσαν.
Η ιστορία του Ιωάννη Παπαπέτρου ίσως να είναι μία από τις πιο διδακτικές των τελευταίων ετών στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού. Γιατί η σεμνότητα και η δύναμη του συγκεκριμένου παλικαριού δεν του επέτρεπε να μοιράζει τα βάρη του μέχρι τη στιγμή της τελικής απόφασής του.
Ήταν όμως εκεί! Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε ριμπάουντ, σε κάθε άλμα, σε κάθε σπριντ, σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που το κορμί δεν υπάκουγε στις εντολές του μυαλού. Σε όλες τις μέρες και νύχτες που, εκτός από τους αφόρητους πόνους, ο διεθνής άσος έπρεπε να αντιμετωπίσει και την ανοιχτή πληγή της ισοπέδωσης.
Εφημερίδα Απογευματινή
