Να μεγαλώνει ένα παιδί και μάλιστα χωρίς πατέρα στο Φλιντ του Μίσιγκαν μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και κατάρα. Ο Μόντε Μόρις, τον οποίο πήρε ο Ολυμπιακός, σε αυτούς τους δρόμους μεγάλωσε και κατάφερε να μη γίνει μέλος συμμορίας και να μην καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα. Μπορεί να θεωρηθεί κατόρθωμα, καθώς πρόκειται για την πόλη που κατατάσσεται μεταξύ των πιο επικίνδυνων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία για την εγκληματικότητα. Χωρίς πατέρα αλλά μόνο με τη μητέρα του, με την οποία ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση που μάλιστα έχει και μπασκετικές προεκτάσεις. Η Λατόνια Μόρις είναι η μητέρα του και η προπονήτριά του, ενώ για αυτήν ο Μόντε είναι πολλά. «Είναι το μοναχοπαίδι μου. Είναι ο βράχος μου. Είναι γιος, αλλά είναι και φίλος», έχει πει η ίδια.
Ο Μόντε Μόρις μπορεί να αποκαλεί το Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν σπίτι του, είναι άλλωστε η γενέτειρά του, γεγονός που τον καθιστά Αμερικανό στην εθνικότητα, αλλά οι ρίζες του εκτείνονται πέρα από τον Ατλαντικό. Η μητέρα του είναι Αμερικανίδα με νιγηριανή καταγωγή και ο Μόντε πάντα έτρεφε βαθύ σεβασμό για αυτό. Το 2021 δεσμεύτηκε να παίζει για την εθνική ομάδα μπάσκετ της Νιγηρίας.
Είχε μόλις ξεκινήσει το λύκειο όταν ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ζούσε στο Μίσιγκαν, ο πατέρας του στην Αλαμπάμα και η σχέση τους ήταν μάλλον ανύπαρκτη. «Μίλησα μαζί του όταν ήμουν στην τετάρτη δημοτικού. Μετά δεν άκουσα τίποτα ξανά για αυτόν μέχρι που πέθανε», έχει πει.
Ανέλαβε ο παππούς
Η οικογένειά του -αν αφήσουμε στην άκρη τη μητέρα του- ήταν άλλοι άνθρωποι. Συμπεριλαμβανόταν σε αυτήν ο αδελφός του πατέρα του, Ντέμπσεϊ. Κυρίως όμως ο παππούς του, Ρόμπερτ, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο Μόντε Ρόμπερτ Μόρις. Αυτός του έμαθε όσα θεωρητικά μαθαίνει ένας πατέρας στον γιο του. Η ψυχραιμία του και η ηρεμία του προέρχονται από τον Ρόμπερτ Μόρις. Εργαζόταν στην General Motors για χρόνια και με τη σύζυγό του, βοηθό δασκάλα στη σχολική περιφέρεια, είχε μια ειδυλλιακή οικογένεια στο Φλιντ. Η Λατόνια ήταν το κορίτσι του μπαμπά. Ενώ η μεγαλύτερη αδελφή της ήταν προσκολλημένη στη μητέρα τους, εκείνη ήταν προσκολλημένη στον πατέρα της. Βάφοντας το αυτοκίνητο, καθαρίζοντας το γκαράζ, κάνοντας ξυλουργικές εργασίες. Αυτά που έμαθε και ο γιος της. «Με έμαθε πώς να κόβω γρασίδι και να κάνω όλες τις δουλειές που έπρεπε να κάνει ο μπαμπάς μου», έχει πει ο Μόντε.
Μητέρα και γιος έχουν έναν πραγματικά ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ τους αλλά και με το μπάσκετ. Η μπασκετική διαδρομή άρχισε όταν ήταν περίπου τριών ετών σε μια προπόνηση κοριτσιών στο μπάσκετ. Εκείνη την εποχή η μητέρα του ήταν προπονήτρια της τρίτης ομάδας κοριτσιών στο Λύκειο Μπίτσερ. Το κλειστό στο οποίο γινόταν η προπόνηση είχε γίνει ο παιδικός σταθμός του πιτσιρικά. Ο Μόντε ερωτεύτηκε το άθλημα και η μητέρα του άρχισε να του μαθαίνει το παιχνίδι που ερωτεύτηκε και εκείνη στο δημοτικό. Ήταν 1,60 μ. στην τρίτη δημοτικού, ψηλή για την ηλικία της και ξεπέρασε τους 1.000 πόντους στην καριέρα της στο λύκειο.
Μικρή μπασκέτα
Στο σπίτι το υπνοδωμάτιο του μικρού ήταν το γήπεδο μπάσκετ. Φανταστείτε ένα μικρό αγόρι με μια μικρή μπασκέτα στο υπνοδωμάτιό του, να κάνει απίθανα σουτ και να περιγράφει τον υποτιθέμενο αγώνα του NBA στον οποίο έπαιρνε μέρος. Να σταματά το ματς για ημίχρονο, να τρέχει στην κουζίνα για να πιει νερό και ταυτόχρονα να ενημερώνει τη μητέρα του για τους πόντους που είχε βάλει -στο υποτιθέμενο ματς- και τι πρέπει να κάνει στη συνέχεια. Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή στο σπίτι της Λατόνια και του Μόντε Μόρις.
Εκτός σπιτιού η αφοσίωση στο μπάσκετ γινόταν όλο και μεγαλύτερη και αποτελούσε οικογενειακή υπόθεση. Η Λατόνια κατά τη διάρκεια του γυμνασίου και του λυκείου στο Φλιντ του Μίσιγκαν ισορροπούσε ανάμεσα στο να είναι προπονήτρια και μητέρα, ενώ εργαζόταν σκληρά ως περιφερειακή διευθύντρια σε συγκροτήματα διαμερισμάτων στο Φλιντ. Έβγαζε αρκετά χρήματα και το χαρτζιλίκι του Μόντε ήταν πλούσιο. Ο νεαρός σπαταλούσε τα χρήματά του με έναν πρωτότυπο τρόπο. Αγόραζε κάλτσες για τους συμπαίκτες του και σε κάποιους δώρισε παπούτσια. Η γενναιοδωρία και η φροντίδα για τους άλλους ήταν κάτι που καλλιεργούνταν στο σπίτι του.
Μέχρι κάποια ηλικία η Λατόνια παρακολουθούσε σχεδόν όλους τους αγώνες, κάτι που άλλαξε όταν οι αποστάσεις άρχισαν να το καθιστούν πολύ δύσκολο. Ακόμα και τώρα, στο NBA, ο δεσμός τους δεν είχε αλλάξει. Του έστελνε μηνύματα ακόμα και στο ημίχρονο για όσα πρέπει ο ίδιος να κάνει αλλά κάποιες φορές και οι συμπαίκτες του. Όταν βρίσκεται στην εξέδρα, κάνει χειρονομίες, οι οποίες αποτελούν κωδικοποιημένα μηνύματα για τον γιο της. Από την εποχή που ο Μόντε Μόρις έπαιζε μπάσκετ στο υπνοδωμάτιό του, αργότερα στο Λύκειο Φλιντ Μπίτσερ, στη συνέχεια στο κολέγιο Αϊόβα Στέιτ και τελικά στο NBA με τους Ντένβερ Νάγκετς, τους Ουάσινγκτον Ουίζαρντς, τους Ντιτρόιτ Πίστονς, τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, τους Φίνιξ Σανς και τους Ιντιάνα Πέισερς, πολλά άλλαξαν. Αυτό που έμεινε ίδιο και απαράλλακτο είναι αυτή η ιστορία ακλόνητης αγάπης, αμοιβαίου σεβασμού και ένα δέσιμο μητέρας και γιου που παραμένει πανίσχυρο. Προφανώς τη Λατόνια Μόρις θα δούμε και στο ΣΕΦ τώρα που ο γιος της ντύθηκε στα ερυθρόλευκα.
Εφημερίδα Απογευματινή
