Μιλώντας για συστημικά κόμματα και μη, δημιουργείται τελικά μια σύγχυση για το πού πορεύεται η ιστορία. Γιατί το συστημικό είναι τελικά μια «εφεύρεση» που δεν αντέχει στον χρόνο, τουλάχιστον στη Δημοκρατία δυτικού τύπου, από τη στιγμή που δεν νομιμοποιείται μέσω της ψήφου των πολιτών στις έκτακτες ή τακτικές εκλογές. Για παράδειγμα στη Γαλλία υπάρχει καταγεγραμμένη δυσαρέσκεια και απόρριψη του κόμματος και της στρατηγικής στη διακυβέρνηση Μακρόν. Στις ΗΠΑ και μετά το πρώτο κατά σειρά ντιμπέιτ Μπάιντεν – Τραμπ, η παρουσία του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ και ουσιαστικά μοναδικού υποψηφίου από την πλευρά των Δημοκρατικών για την επόμενη θητεία στον Λευκό Οίκο κρίνεται απογοητευτική.
Ήταν προβλεπτό ότι θα υπάρξουν νέα δεδομένα και ανατροπές στη δεσπόζουσα θεώρηση πραγμάτων στη Δύση, απλώς οι ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου και οι δημοσκοπήσεις για τις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές. Για παράδειγμα η επιλογή Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι ήταν μια απρόβλεπτη εξέλιξη αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών.
Οι διαβουλεύσεις από την άλλη για την επιλογή της ηγεσίας στο γκρουπ όσον αφορά την επόμενη πενταετία κινούνται σε πιο συστημική τροχιά, αλλά σε σχέση με την προοπτική θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι ενστάσεις της Ιταλίδας πρωθυπουργού Μελόνι.
Οι ευθύνες της διακυβέρνησης εξάλλου φέρνουν προσαρμογές στα κόμματα της εναλλακτικής Δεξιάς, όπως βλέπουμε και στην Ιταλία, στην Ολλανδία, αλλά και στη Γαλλία πλέον.
Στην Ελλάδα και αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί προνόμιο, δεδομένων των ειδικών συνθηκών που έχει σε βάθος χρόνου η χώρα μετά τη χρεοκοπία της, οι κινήσεις είναι πιο σταθερές και η ψήφος ή η αποχή των πολιτών καθοριστική και κατηγορηματική ενάντια σε πολιτικά στοιχήματα που μπορούν να καταλήξουν… άλμα στο κενό.
