Την άνευ προηγουμένου έκρηξη της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη ιχνηλατεί η μελέτη των καθηγητών Ζιλ Ιβαλντί, από την περίφημη γαλλική σχολή πολιτικών επιστημών SciencesPo, που υπογράφει και την έρευνα, και Αντρέου Τορνέρ, από τo Πανεπιστήμιο Ραμόν Λιούλ της Βαρκελώνης.

Τα ποσοστά που έλαβαν τα ακροδεξιά κόμματα στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις των χωρών τους, αλλά και η πρόθεση ψήφου των πολιτών στις επερχόμενες ευρωεκλογές του 2024, μιλούν από μόνα τους. Όχι μόνο κατάφεραν να αυξήσουν τη δύναμή τους, αλλά εμφανίζουν μια δυναμική που τον επόμενο χρόνο είναι πολύ πιθανό να αλλάξει τον χάρτη των πολιτικών ισορροπιών στην Ευρώπη.

Οι περιπτώσεις της Γαλλίας, όπου η Μαρίν Λε Πεν έλαβε πέρυσι το ιστορικό ποσοστό του 41,5% στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, της Ιταλίας, που κυβερνάται πάνω από έναν χρόνο από τους Fratelli d’ Italia και την Τζόρτζια Μελόνι, και της Ουγγαρίας, όπου ο Βίκτορ Όρμπαν παραμένει αήττητος με 54% κατά την πέμπτη συνεχόμενη θητεία του, δεν είναι πλέον οι μόνες.

Στη Σουηδία το αντιμεταναστευτικό κόμμα του Τζίμι Άκερσον αποτελεί τη δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας με 20,5%, οι ακροδεξιοί κερδίζουν διαρκώς έδαφος σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Φινλανδία, ενώ στην Αυστρία και στο Βέλγιο παίρνουν την πρωτιά στις δημοσκοπήσεις.

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, στην Εσθονία, την Κροατία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, τα ακροδεξιά κόμματα βλέπουν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται.

Στην Πολωνία το συντηρητικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS), με πρόθεση ψήφου 38%, υπολογίζει στην ακροδεξιά Konfederacja και το δικό της 11% για να εξασφαλίσει κυβερνησιμότητα. Και στη Σλοβακία το Εθνικό Κόμμα (SNS) «φλερτάρει» ήδη με τους νικητές των πρόσφατων εκλογών, το SMER και τον φιλορώσο Ρόμπερτ Φίτσο.

«Χρυσός χορηγός» για τη δημοφιλία της οποίας χαίρουν τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη είναι ο πόλεμος της Ουκρανίας. Η πολύμηνη σύρραξη έδωσε βήμα στον εθνικιστικό, αντισυστημικό λόγο τους, που συσπειρώνει όσους νιώθουν δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική χαμηλών τόνων των Ευρωπαίων ηγετών.

Κριτικάροντας τις οικονομικές επιπτώσεις του Ουκρανικού στους εργαζόμενους και τη μεσαία τάξη της Ευρώπης, οι ακροδεξιοί κατακεραύνωσαν τις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας, με το επιχείρημα ότι βλάπτουν πρώτα από όλα τους λαούς που ζητούν κοινωνική προστασία και ευημερία.

Πολλοί από τους ακροδεξιούς ρήτορες, στα χνάρια του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού, δεν αρκούνται σε φιλεργατικές κορόνες. Οραματίζονται κλειστές κοινωνίες, εξομοιώνοντας με εχθρούς της Ευρώπης τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, το Ισλάμ και την πολυπολιτισμικότητα. Ή κολακεύουν τα αυτιά των λίγων, εκφράζοντας την αντίθεσή τους σε μέτρα κοινωνικής πολιτικής, όπως έπραξαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας το αυστριακό FPÖ και το γερμανικό AfD με την αντίθεσή τους στην κοινωνική αποστασιοποίηση και την καραντίνα.

Συμπέρασμα; Το Ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει από τις εκλογές του 2024 είναι πολύ πιθανό να έχει στα έδρανά του έως και 180 ακροδεξιούς, έναντι 130 που υπάρχουν στη σημερινή σύνθεσή του.