Το θέμα της ακρίβειας, που είναι λογικό να περιορίζει τις αγοραστικές δυνατότητες των εισοδημάτων και να πλήττει κυρίως τα μεσαία και κάτω εισοδήματα, είναι ένα σχεδόν συχνό φαινόμενο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Στα οποία βεβαίως δεν υπάρχει η Αγορανομία. Μάλιστα έχει μια διαχρονική σημασία αυτό που είχε πει κάποτε, όταν ήταν υπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ο μακαρίτης Δημήτρης Σιούφας -που είχε διατελέσει και πρόεδρος της Βουλής- σε μια περίοδο κατά την οποία πάλι είχαν πάρει την ανιούσα οι τιμές των προϊόντων. Είχε αναγκαστεί να καταφύγει στον… Δημοσθένη για να ενισχύσει τα επιχειρήματά του έναντι των εμπόρων και των επαγγελματοβιοτεχνών, προκειμένου να τονίσει την ανάγκη για αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης αυτών με την κοινωνία. «Αν αγνοείς ότι η εμπιστοσύνη είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο για την απόκτηση χρημάτων, τότε αγνοείς το παν», έλεγε ο αρχαίος πολιτικός και ρήτωρ. Και τον επικαλούνταν συχνά ο τότε υπουργός Ανάπτυξης, που αντιμετώπιζε ως αρμόδιος υπουργός πληθωριστικές πιέσεις, για να δείξει ότι τα φαινόμενα της αισχροκέρδειας και των περιστασιακών υπερκερδών πλήττουν ουσιαστικώς το ίδιο το εμπόριο!
Ασφαλώς στα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχαμε ακούσει ειδικώς από το κόμμα που είχε κυβερνήσει περισσότερο από κάθε άλλο -και ο νοών νοείτω- απίθανες δικαιολογίες για την άνοδο των τιμών. Από το ότι οι καταναλωτές είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν και λίγο παραπάνω και έτσι υποβοηθούν την αισχροκέρδεια, ως κουβαρντάδες δηλαδή, αφού όλοι θυμούνται ότι εκείνη την εποχή τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, τα οποία όμως ήταν δανεικά και μας πήραν στη συνέχεια ακόμη και τα πιάτα. Είχε ειπωθεί ακόμη ότι δεν πρέπει να υπάρχει τέτοια δόση υπερβολής για τις τιμές, αφού σε σχέση με το παρελθόν ο πληθωρισμός ήταν χαμηλότερος. Και αυτό ανεξάρτητα του ότι είχαν μειωθεί και εισοδήματα, λόγω μιας πολιτικής λιτότητας που ακολουθούνταν.
Η αλήθεια βεβαίως είναι πάντα διαφορετική. Πρώτον διότι κανένας καταναλωτής δεν θέλει να πληρώνει περισσότερα και, εν πάση περιπτώσει, αυτοί οι γαλαντόμοι είναι η απειροελάχιστη μειοψηφία στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού, η οποία δεν μπορεί από μόνη της, με την «προθυμία» της αυτή, να διαμορφώνει τις τιμές προς τα επάνω. Μια «προθυμία» που την εξαργυρώνουν βεβαίως οι έμποροι, αλλά δεν παύει να ισχύει αυτό που έλεγε ο Δημοσθένης, δεδομένου ότι αυτοί που αγκομαχούν με τις τιμές είναι πολύ περισσότεροι από τους κουβαρντάδες.
Η αλήθεια δυστυχώς είναι ότι καθημερινά τα νοικοκυριά βλέπουν τιμές σε ορισμένα προϊόντα να διαφέρουν από βδομάδα σε βδομάδα, κάτι που βεβαίως δεν οφείλεται λ.χ. σε διεθνείς παράγοντες που -υποτίθεται- επηρεάζουν την τιμολόγηση του τελικού προϊόντος και την πορεία του προς τον καταναλωτή. Επομένως η αισχροκέρδεια είναι αυτή που επικρατεί ή που εκμεταλλεύεται καθ’ υπερβολήν παράγοντες που είναι φυσικό να επηρεάζουν το κόστος παραγωγής και μεταφοράς του προϊόντος.
Εφημερίδα Απογευματινή
