Τι ρωτάς τον «ηγέτη της νύχτας» Αλέκο Συσσοβίτη, τον «Ηλία Καπετανάκο» του «Πόρτο Λεόνε», με το εφηβικό χαμόγελο, μετά τις υψηλές πτήσεις στην τηλεθέαση της σειράς του Alpha; Έπειτα και από την τωρινή του επιτυχία, έχοντας και τη σειρά «Από Ήλιο σε Ήλιο» στα μπαγκάζια του -μεγαλόπνοο πρότζεκτ της ΕΡΤ, όπου παίζει τον «δυνάστη»-, ο εκλεκτός, δημοφιλής ηθοποιός ανοίγει τα χαρτιά και την καρδιά του στην «Κυριακάτικη Απογευματινή». Επιχειρώντας «Ελεύθερη Κατάδυση» (σήμανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο) στη χοάνη της μνήμης, επαναφέρει συγκλονιστικές στιγμές. Σαφώς επικεντρώνεται και στο μέλλον.
«Για τις ανάγκες του “Πόρτο Λεόνε” γίνομαι ο ηγέτης της νύχτας του Πειραιά, που βρίσκεται σε συναισθηματική κατάπτωση. Δεν είναι μόνο σκληρός όμως: αγαπά την οικογένεια, κρατά τον λόγο του… Καθώς από το πρώτο επεισόδιο σκοτώνεται ο ένας γιος του, αυτός στον οποίο είχε αδυναμία, προκαλείται ρωγμή μέσα του. Ξετυλίγονται οι ευαισθησίες ενός θωρακισμένου ανθρώπου που καταρρέει και χάνει τη δύναμη, την αίγλη του. Το κοινό μας είναι ότι καταβάλλομαι με τα δυσάρεστα, ιδίως με τα ξαφνικά. Οι ηθοποιοί επηρεαζόμαστε βαθιά από τον εκάστοτε ρόλο που καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Αυτό, σαν δίνη, μπορεί να μας ρουφήξει. Όμως, για ν’ αντικρίσεις το φως επιβάλλεται να καταδυθείς στο σκοτάδι. Γι’ αυτό δεν φοβάμαι τα σκοτάδια μου. Το επάγγελμα λειτουργεί και σαν αντιστρεσογόνο. Απαιτείται χρόνος, υπομονή για να ζήσει κανείς παρέα με την πίκρα του. Όταν “υπάρχεις” και μέσα από κάποιον ήρωα, μέσω της ενσυναίσθησης ανακαλύπτεις κοινές σας πτυχές. Ιδανικά, ταυτίζεσαι με την ταλαιπωρία του, ώστε και να τον αποδώσεις και να αποσυμπιεστείς. Στο “Πόρτο Λεόνε” εκτόνωσα το συναίσθημα».
Μετά την αυλαία του Faust, του δεύτερου σπιτιού του -αγαπημένο στέκι, επί μακρόν, των Αθηναίων για θέαση εκρηκτικών lives και θεατρικών-, αποσκοπεί στο να ταξιδέψει περισσότερο. Αυτό, για εκείνον, λειτουργεί σαν τονωτικό.
Κάπου εδώ, αναρωτιέμαι για δυνατές, συνταρακτικές στιγμές: «Στην Κένυα, στα σύνορα με τη Σομαλία, σε χωριό όπου το 80% των ντόπιων πάσχει από AIDS, γυναίκα ντυμένη στα λευκά, σαν Παναγία, θέλησε να μου δώσει το τριών μηνών μωρό της! Όταν ένας γονέας επιδιώκει κάτι τέτοιο μόνο και μόνο επειδή είσαι λευκός, σίγουρος γαρ πως έτσι θα δοθεί παράταση ζωής στο παιδί του, συν το ότι όσο παραπάνω ζήσει θα είναι υπό καλύτερες-ανθρώπινες συνθήκες, δεν υπάρχουν λόγια… Λυγίζεις».
Κάτι… περίεργο; «Ήμασταν στο Ναϊρόμπι και ζητήσαμε να μας πάνε στα σύνορα με την Τανζανία. Ο κύριος που μας βοηθούσε μας πρότεινε έξι ταξιδιωτικά γραφεία. Στο έκτο μάς σύστησε τον ιδιοκτήτη και των… έξι! Οι τιμές -αξίζει να το αναφέρω, έχει γούστο- σε κάθε γραφείο ήταν διαφορετικές! Ό,τι “τσιμπήσει” ο τουρίστας. Κατάλαβες… Την επομένη μας πήγε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης στον προορισμό μας. Παίξαμε στο αμάξι CD από το Μαλί, ένιωσε οικεία και μας ρώτησε τι επαγγελλόμασταν· μαζί μου ήταν ένας επιχειρηματίας εστίασης και ένας κομμωτής. Έως τότε, πίστευε ότι ο ένας ήταν Ιταλός μαφιόζος και οι άλλοι δύο ότι ήμασταν της… ασφάλειάς του».
Let’s dance!
Αλέκος χωρίς μουσική δεν γίνεται, 17 χρονών εξάλλου ήταν ήδη dj. Top συναυλίες; «Λι Σκρατς Πέρι – Βοτανικός, Μανούτι Μπάνκο – Παρίσι, Wailers – Ρόδον, Νικ Κέιβ – πλατεία Νερού, Λένι Γουάιτ – Ν.Υ., Rolling Stones – Κόπα Καμπάνα». Τραγούδι: «“Would you be loved”… Δεν ξεχνώ επίσης το φεστιβάλ στο Σεγκού στο Μάλι, με παραδοσιακές μπάντες. Τι ομορφιά… Να σταματάς σε χωριά και να πέφτεις πάνω σε live! Ούτε το ξεφάντωμα το 2006 στο Σαμποδρόμιο, στο Ρίο, στο καρναβάλι, με χορό δώδεκα ώρες σερί. Ακόμη, τριήμερο non stop κλάμπινγκ στην Ίμπιζα».
Μεγαλώνοντας «αμφιβάλλω. Είναι η πρόθεσή μου για μετεξέλιξη, ισοδυναμεί -θεωρώ- με ωριμότητα». Η σταθερά του; «Η φιλία για μένα είναι ανώτερη των δεσμών (ο μεγαλύτερος διήρκεσε επτά χρόνια). Χωρίς φίλους θα στενοχωρηθώ βαθιά. Όσον αφορά τα ερωτικά, θα πληγωθώ, αλλά για ένα διάστημα. Η πραγματική φιλία δεν ενέχει κτητικότητα, όπως ισχύει στις δυαδικές σχέσεις». Το χειρότερό του μεταφράζεται στην «κοροϊδία. Σε μία σχέση μπορεί να σημαίνει και απιστία και αχαριστία – είναι αλληλένδετα».
Απαύγασμα της τελευταίας εικοσαετίας:
«Ύστερα από δέκα χρόνια με μνημόνια, τρία με COVID, έπειτα από το Faust, με ονειρικά βράδια και απογοητεύσεις, με ενδιαφέρει να εξελίσσομαι».
Επόμενα πλάνα:
«Μετά το Πάσχα, οπότε ολοκληρώνεται η σειρά “Από Ήλιο σε Ήλιο” -βασίζεται στην ομώνυμη διλογία της Μαίρης Κόντζογλου και την εμπνεύστηκε από πραγματικά γεγονότα-, θα ταξιδέψω σε Ασία ή Αφρική. Το σίριαλ διαδραματίζεται στις αρχές του 20ού αιώνα. Αφορά τη “ματωμένη” απεργία στη Σέριφο… Εργάτες σκοτώνονταν στις γαλαρίες των μεταλλείων και από εκεί ξεπήδησε ο συνδικαλισμός. Πρώτη φορά, δε, μέσα στα ίδια τα μεταλλεία, ως συνέπεια του δράματος, επήλθε η απαίτηση για οκτάωρη εργασία. Το σκηνοθετεί ο Βασίλης Τσελεμέγκος, με τον οποίο συνεργαζόμαστε έκτη φορά. Υποδύομαι τον υπερόπτη διευθυντή των μεταλλείων που νιώθει θύτης, αλλά ουσιαστικά είναι θύμα».
Για γκράντε φινάλε, ποιες ιστορικές προσωπικότητες θαυμάζει; «Τον Βελισάριο του Βυζαντίου, τον Μ. Αλέξανδρο -τον οποίο ευτύχησα να παίξω στο θέατρο-, τον Θεμιστοκλή, τον Αλκιβιάδη. Από μεταγενέστερους, τον Ιωάννη Καποδίστρια».
Εφημερίδα Απογευματινή
