Η πολυβραβευμένη και χαρισματική ηθοποιός Ιωάννα Παππά με αφορμή τη συμμετοχή της στον «Ταρτούφο» (πρεμιέρα στις 7/11 στο Θέατρο Αλκυονίς) μιλάει για όλα: για την παράσταση, τη μητρότητα, την τηλεόραση, ακόμη και για τα… απωθημένα της.
Πρωταγωνιστείτε στον «Ταρτούφο» του Μολιέρου, που σκηνοθετεί η Έλενα Μαυρίδου, μαζί με ηθοποιούς όπως ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Μάξιμος Μουμούρης και η Βασιλική Τρουφάκου. Τι να περιμένουμε από αυτή την παράσταση;
Ο «Ταρτούφος» είναι μία κωμωδία καταστάσεων του 1664, για την οποία αναγκάστηκε ο Μολιέρος να ξαναγράψει κάποια κομμάτια του έργου, καθώς ήταν μη αποδεκτά από τον τότε βασιλιά. Και αυτό γιατί έθιγε το ζήτημα της θρησκευτικής πίστης και το πώς κάποιοι επιτήδειοι, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη για πίστη κάποιων ανθρώπων, τους απομυζούσαν την περιουσία ή ακόμη έμπαιναν στην προσωπική τους ζωή και την αναστάτωναν. Ένας τέτοιος λοιπόν άνθρωπος είναι ο Ταρτούφος: τυχοδιώκτης, επιτήδειος, πανέξυπνος, αρκετά χειριστικός, εισβάλλει στην καθημερινότητα μιας ευυπόληπτης οικογένειας και φέρνει τα πάνω κάτω. Πρόκειται για μία κωμωδία, που συγχρόνως όμως στην παράστασή μας αποκαλύπτεται ένα τρομερό σκοτάδι.
Πώς το έργο αυτό συνομιλεί με το σήμερα;
Μας αφορά πολύ και στις μέρες μας το τι συμβαίνει ακόμα και από ανθρώπους που ανήκουν στην Εκκλησία σε σχέση με την εκμετάλλευση της πίστης. Δεν λείπουν και στιγμές συγκίνησης και λυρισμού. Η σκηνοθέτις Έλενα Μαυρίδου έχει παρελθόν που σχετίζεται πολύ με το θέατρο μάσκας, με την κομέντια ντελ άρτε, είναι βαθύς γνώστης του αντικειμένου. Οπότε βασιστήκαμε πολύ σε αυτή την τεχνική.
Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας, υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που σας κάνουν και δεν θα θέλατε να χρειαστεί να απαντήσετε;
Επειδή εγώ δουλεύω από το 2000, έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο πώς ξεκίνησα, στο πώς μεγάλωσα… Όταν έχεις πει πολλάκις τα ίδια, έχεις ανάγκη να εστιάσεις πιο πολύ στο τώρα. Ας πούμε, έχει προκύψει ότι έχω γίνει μητέρα τα τελευταία χρόνια, ένα θέμα που καταλαμβάνει τον μισό χρόνο της ζωής μου και μπορεί να γίνει συζήτηση γύρω από αυτό, γιατί έχει και κοινωνικές προεκτάσεις μία τέτοια συζήτηση. Ήταν μια επανεκκίνηση, ας πούμε.
Τι είδους επανεκκίνηση; Πώς σας άλλαξε σε σχέση με την τέχνη σας;
Σε σχέση με την τέχνη δεν είναι μόνο η μητρότητα. Μεγαλώνοντας, αισθανόμαστε ότι είμαστε πιο κοντά σε ένα τέλος. Αυτό ενεργοποιεί συναισθήματα, φοβίες, αλλά συγχρόνως και επιθυμίες, όνειρα, στόχους. Οπότε έχει διπλή λειτουργία. Ο συνδυασμός ότι μεγαλώνω και έχω γίνει μητέρα έχει ενεργοποιήσει μέσα μου την ανάγκη για καλύτερη χρήση του προσωπικού μου χρόνου. Δεν υπάρχει πια χώρος για κάτι περιττό. Αυτό είναι το πολύ χρήσιμο που προκύπτει από όλη αυτή την επανεκκίνηση.
Έχετε μια καριέρα με πλούσιο ρεπερτόριο. Και σημαντικές διακρίσεις όπως το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Κάποιο απωθημένο;
Στο ξεκίνημά μου είχα πρόταση από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο για το «Λιβάδι που δακρύζει», αλλά η ταινία έγινε μετά από δύο χρόνια και δεν είχα τη δυνατότητα να περιμένω. Ήταν όμως μεγάλη συγκίνηση που τον γνώρισα, την ημέρα που πήγα στο γραφείο και κάναμε το δοκιμαστικό. Αυτό είναι σίγουρα ένα απωθημένο. Όπως και στο θέατρο με τον Λευτέρη Βογιατζή. Μου είχε δώσει την ευκαιρία σε δύο περιπτώσεις, αλλά λόγω του ότι είχα προλάβει να κλείσω άλλες συνεργασίες δεν συνεργαστήκαμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι η φύση της δουλειάς μας τέτοια. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πότε θα προκύψει μια πολύ σημαντική πρόταση.
Στην τηλεόραση μετά τον «Άγιο έρωτα», που προβαλλόταν πέρυσι, θα σας δούμε σε κάτι νέο;
Ετοιμάζεται τώρα κάτι για την τηλεόραση. Τα πράγματα γενικά είναι ακόμα ανοιχτά. Τις επόμενες εβδομάδες μπορεί να προκύψουν και άλλα – όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια.
Τι συμβουλή θα δίνατε στη νεαρή Ιωάννα Παππά που μόλις τώρα ξεκινάει την καριέρα της;
Θα έδινα τη συμβουλή που μου είχε δώσει μία δασκάλα μου στο Θέατρο Τέχνης, η Ρένη Πιττακή: «Προσπάθησε να μην αλλάξεις και να μείνεις αυτό που είσαι». Ακριβώς αυτό έχω προσπαθήσει να κάνω!
Πώς βλέπετε το θέατρο σήμερα και πώς την επόμενη μέρα;
Είναι ελπιδοφόρα η νέα γενιά σκηνοθετών και ηθοποιών. Μόνο θετικά νιώθω ως προς αυτό. Έχουμε τη γνώση, την εμπειρία, επαφή με το εξωτερικό. Έχουμε πια πολύ καλή γνώση του θεάτρου, εννοώ και ως θεατές και ως δημιουργοί. Οπότε από εφεξής, νομίζω, ο πήχυς είναι ψηλά. Στόχος μας επιβάλλεται να είναι ακόμα ψηλότερα.
Εφημερίδα Απογευματινή
