Τι πιθανότητες επιβίωσης έχουν οι φωνές λογικής σε ένα ταραγμένο πολιτικό περιβάλλον, με την τοξικότητα και τις υπερβολές να περισσεύουν; Δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, όχι μόνο σήμερα αλλά και διαχρονικά.
Δύο παρεμβάσεις τα τελευταία 24ωρα προκάλεσαν οξείες αντιδράσεις και, εννοείται, κάθε άλλο παρά αποτέλεσαν κίνητρο για προβληματισμό και νηφάλιο διάλογο. Η μία έγινε από την Ντόρα Μπακογιάννη, που σημείωσε ότι «έχει φτάσει η στιγμή στον τόπο μας για πολιτική σύγκλιση των κομμάτων εξουσίας γύρω από μια μίνιμουμ κοινή ατζέντα εθνικής ανάτασης». Η πρόταση αυτή έπεσε στο κενό. Λίγο αργότερα η αναβολή της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν, με ευθύνη του Τούρκου προέδρου, σηματοδοτούσε μια ανεξήγητης έντασης πολιτική κόντρα, με πρωταγωνιστές μάλιστα ορισμένους που θεωρούσαν υποχωρητικότητα την προγραμματισμένη συνάντηση…
Σε μια άλλη συγκυρία, η Άννα Διαμαντοπούλου σε κομματική συγκέντρωση έλεγε το αυτονόητο, δηλαδή να μη γίνει το ΠΑΣΟΚ «ούτε Καρυστιανού ούτε Κωνσταντοπούλου», προσθέτοντας ότι «εμείς θέλουμε μια χώρα με πολιτική ηρεμία». Αυτό ήταν! Λίγος χρόνος χρειάστηκε να δεχθεί ομαδικά -και αρκετά χολερικά- πυρά μέσω των social media κυρίως. Η κυρία Διαμαντοπούλου δεν αναφερόταν στο δράμα της κυρίας Καρυστιανού για την απώλεια του παιδιού της αλλά στο πώς και γιατί κινητοποιείται ο κόσμος, με αντιδράσεις που μπορούν να φέρουν «τη χειρότερη φωνή λαϊκισμού».
Πώς θα ξεπεραστεί αυτή η τοξικότητα όταν διατυπώνεται μια άποψη που δεν μας είναι αρεστή; Γιατί αντί για επιχειρήματα και νηφάλιο διάλογο, που θα είναι ανοιχτός σε αντίθετες γνώμες, φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε την άλλη άποψη αυτομάτως ύποπτη, απαξιωμένη εκ προοιμίου, στιγματισμένη εξ ορισμού και αυτοί που τη διατυπώνουν να θεωρούνται persona non grata;
Το πρόβλημα δεν αφορά την Μπακογιάννη ή τη Διαμαντοπούλου. Έχουμε να κάνουμε με ένα σύμπτωμα πολιτικού και κοινωνικού πολιτισμού που δεν αντέχει τη διαφορετική άποψη. Το ζήσαμε με δραματικό τρόπο την εποχή των μνημονίων, δυστυχώς το ζούμε και το τελευταίο διάστημα. Οι κραυγές και τα αναθέματα στερούν από την κοινωνία την ευκαιρία όχι μόνο να ακούσει κάτι καινούργιο, έστω και αν αυτό ξενίζει, αλλά και να αναζητήσει συνθέσεις και φωνές λογικής, που μπορούν να σταθούν πέρα από κομματικές αντιπαραθέσεις και το μαρτύριο των social media. Αλλά, προς το παρόν, επικρατεί ο εθισμός της προκατάληψης.
Εφημερίδα Απογευματινή
