Κολύµπησε, κλότσησε την µπάλα, αλλά τελικά αυτό που τον κέρδισε ήταν να τη στέλνει στο καλάθι. Μπορεί, αν έβρισκε πιο εύκολα παπούτσια στο νούµερό του, να είχαν έρθει αλλιώς τα πράγµατα. Ποιος ξέρει, ποτέ δεν θα µάθουµε! Το δεδοµένο είναι ότι ο Ιωάννης Παπαπέτρου µάς αιφνιδίασε ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, µόλις στα 31 του. Μια ηλικία στην οποία άλλοι περνούν δεύτερη νιότη.
Μιλάµε για έναν συνοµήλικο του Γιάννη Αντετοκούνµπο ή έναν πολύ µικρότερο του 40άρη Λεµπρόν Τζέιµς, για να µείνουµε στο µπάσκετ. Αν φύγουµε από αυτό, ας αναλογιστούµε ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει κλείσει τα 40, αλλά συνεχίζει ακάθεκτος, ή ότι ο Νόβακ Τζόκοβιτς στα 38 του, στο Νο7 της παγκόσµιας κατάταξης, είναι έτοιµος για το 20ό Wimbledon της καριέρας του. Αλλα µεγέθη θα πει κάποιος, όµως η πραγµατικότητα είναι ότι η βελτίωση του τρόπου εκγύµνασης και διατροφής έχουν παρασύρει τον ηλικιακό µέσον όρο των αθλητών και κατά συνέπεια τον χρόνο αποχώρησης από την ενεργό δράση. Υπό αυτή την έννοια, για τον Ιωάννη Παπαπέτρου ήταν πολύ νωρίς. Μόνο που οι τραυµατισµοί δεν λογαριάζουν όλα τα παραπάνω. Γυρίζουµε τον χρόνο πίσω και πάµε στο µακρινό 1994.
Κάπου στην Πάτρα ζουν ο Αργύρης Παπαπέτρου, για τον οποίο περιττεύουν οι συστάσεις, και η σύζυγός του Νατάσσα. Ο εξ Αιγινίου Πιερίας ορµώµενος µπασκετµπολίστας, τότε στα 29 του -σήµερα 60άρης-, είχε αφήσει πίσω του την καριέρα του σε Παναθηναϊκό και Πιερικό και έπαιζε στον Απόλλωνα της αχαϊκής πρωτεύουσας. Εκεί όπου τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς η Νατάσσα, η οποία κάποιο φεγγάρι είχε παίξει ποδόσφαιρο, έφερε στον κόσµο το δεύτερο παιδί της οικογένειας, µετά τον Γιώργο που είχε κλείσει ήδη τα δύο. Το όνοµα αυτού, Ιωάννης.
Ψάχνοντας άθληµα
∆ύο χρόνια αργότερα η οικογένεια µετακόµισε στο Παλαιό Φάληρο κι εκεί, όπως συµβαίνει στις περισσότερες οικογένειες, πολλώ δε µάλλον σε αυτές µε αθλητικό υπόβαθρο, ήρθε η ώρα της απόφασης για το άθληµα που θα ακολουθήσουν τα παιδιά. Λόγω της πατρικής καταβολής πιο πιθανή έµοιαζε η επιλογή του µπάσκετ. Οµως ο Ιωάννης -και πριν από αυτόν ο αδερφός του- βρέθηκε να κολυµπάει σε βαθιά νερά.
Στην πισίνα τον έριξαν, πλακάκια όπως όλοι οι κολυµβητές µετρούσε, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε ότι δεν τα έβρισκε µε το υγρό στοιχείο. Επόµενη στάση, όχι σε παρκέ, αλλά στο γρασίδι, αυτό της Ακαδηµίας του παλαίµαχου ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, Κώστα Μπατσινίλα, που τότε λειτουργούσε στον Αλιµο. Εκεί ο µικρός Ιωάννης βρήκε το χαµόγελό του και ως χαφ που σέβεται τον εαυτό του ονειρευόταν την ηµέρα που θα φορούσε τη φανέλα µε το Νο10 και θα ξεσήκωνε τα πλήθη. Κάποιος όµως είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν. Αρχισε να ψηλώνει, όπως και ο αδερφός του Γιώργος, και η οικογένεια απέκτησε ένα επιπλέον βάσανο, καθώς ταυτόχρονα µεγάλωνε και το νούµερο του παπουτσιού του. ∆εν ήταν εύκολο να βρεθούν ποδοσφαιρικά παπούτσια, «πάρ’ τους και φύγε» η προτροπή προς τον Αργύρη Παπαπέτρου και από τον ίδιο τον Μπατσινίλα και τότε µπήκε το νερό στ’ αυλάκι. Οχι αυτό της πισίνας, στην οποία ξεκίνησε το αθλητικό παραµύθι του Ιωάννη, αλλά της µπασκετικής ζωής του που άρχισε από τον Πανιώνιο. Αρχικά ήταν θεατής του αδερφού, στη συνέχεια έπιασε την πορτοκαλί µπάλα κι από τότε δεν την άφησε ποτέ
. «Στρατιώτης» στη Φλόριντα Αυτή τον ταξίδεψε από τα ανοιχτά γηπεδάκια της Νέας Σµύρνης σε αυτά του Ηλυσιακού και µετά βουρ για την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μαθητής στην Α’ Λυκείου, ο αδερφός του ήταν ήδη στην Αµερική, έχοντας όµως τελειώσει το Λύκειο, αλλά ο Ιωάννης δεν περίµενε. Τα µάζεψε τα πράγµατα κι έφυγε από το σπίτι µε τη συναίνεση φυσικά του µπαµπά και της µαµάς. Βρέθηκε στο Μέλµπουρν της Φλόριντα, εσώκλειστος στο φηµισµένο και για θέµατα πειθαρχίας Florida Air Academy, όπου έµαθε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, στρατιωτικό µπορεί να πει κάποιος. Εγερση στις 7.00, πρωινό, επιθεώρηση καθαριότητας, µέχρι το µεσηµέρι µάθηµα, το απόγευµα µπάσκετ και 10 η ώρα το βράδυ υποχρεωτική κατάκλιση µε κοµµένο το ρεύµα και το Ιντερνετ. Εστρωνε το κρεβάτι του, σιδέρωνε τα ρούχα του, τη στολή του δηλαδή, αυτή που φορούσε όλη µέρα, ενώ για να πάρει άδεια το Σαββατοκύριακο περίµενε να στείλει mail έγκρισης ο πατέρας του. Και µετά µπήκε το Τέξας στη ζωή του, καθώς στο εκεί Πανεπιστήµιο «µυρίστηκαν» πρώτοι το ταλέντο του και αγωνίστηκε στο κολεγιακό πρωτάθληµα µε τη φανέλα των Τέξας Λόνγκχορνς. Εκεί έγινε ο «Πάπι», κατά την προσφιλή τακτική των Αµερικανών να κόβουν τα δύσκολα γι’ αυτούς επώνυµα, όπως αυτά των Ελλήνων. Εκεί τον ανακάλυψαν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυµπιακός, µε τους «ερυθρόλευκους» να τον «αρπάζουν» τον Αύγουστο του 2013.
Οι «πράσινοι» τον έκαναν τελικά δικό τους το 2018, για να ακούσει τα εξ αµάξης από τους οπαδούς των Πειραιωτών. Πήρε το «10», όχι του χαφ που είχε στο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό που είχε και ο πατέρας του στο «τριφύλλι», πέρασε ένα φεγγάρι από Παρτίζαν Βελιγραδίου του Ζέλιµιρ Οµπράντοβιτς, για να κλείσει την καριέρα του στον αγαπηµένο του Παναθηναϊκό, πλήρης τίτλων και εµπειριών.
Κυριακάτικη Απογευματινή
