Η πολιτική επικαιρότητα, όπως πλέον έχει διαμορφωθεί, κινείται σε φόντο άσπρο-μαύρο. Από τη μια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που επιχειρεί σε όλα τα μέτωπα εσωτερικού και εξωτερικού προκειμένου να λύσει πάγια προβλήματα στρέβλωσης της χώρας ή να θωρακίσει τα διεθνή και εθνικά συμφέροντα σε ένα παγκόσμιο, αλλά και ευρωπαϊκό περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη άμμο. Από την άλλη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία έχει αναλάβει δεσπόζοντα ρόλο από την πλευρά της αντιπολίτευσης να συγκρούεται με όλους και για όλα από τις αίθουσες του Κοινοβουλίου μέχρι τα τηλεοπτικά στούντιο. Από τη μια η σοβαρότητα, η συγκρότηση και η αποφασιστικότητα να κινηθούμε προς τα εμπρός. Από την άλλη, μια τοξικότητα δίχως αύριο προκειμένου να τροφοδοτηθούν τα σόσιαλ μίντια.
Η αντίθεση αυτή δεν προκαλεί κάποιον κίνδυνο για τη σταθερότητα της χώρας, ούτε για την πορεία της διακυβέρνησης. Δείχνει, όμως, τι θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση που οι πολίτες δεν είχαν αποφασίσει το 2023 με πεποίθηση τη διακυβέρνησή τους. Ισχυρίζονται κάποιοι ότι μπορεί να υπάρξει πιο καλή διακυβέρνηση στην περίπτωση που έχουμε κυβερνήσεις συνασπισμού. Θα πρέπει να αναλογισθούμε αν και τι σχήματα θα μπορούσαν να προκύψουν με τα δεδομένα του σημερινού πολιτικού συστήματος στη χώρα. Επίσης, ποιες θα ήταν οι εγγυήσεις σταθερότητας για τους Έλληνες και την εικόνα της χώρας στις διεθνείς ή τις ευρωπαϊκές δομές.
Κυκλοφορούν σενάρια για την περίπτωση που δεν πετύχει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία, τα οποία μιλούν για κυβερνήσεις με διαφορετικούς συνασπισμούς κομμάτων μέσα στην τετραετία 2027-2031. Για παράδειγμα, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για κάποιο διάστημα, ΝΔ – Ελληνική Λύση στη συνέχεια και ούτω καθεξής. Άλλα σενάρια θέλουν σε μια τέτοια περίπτωση συζητήσεων για κυβέρνηση συνασπισμού να ζητά το ΠΑΣΟΚ άλλον πρωθυπουργό, εκτός Μητσοτάκη. Ευτυχώς, την ευθύνη της επιλογής διακυβέρνησης θα έχουν και το 2027 οι πολίτες και όχι οι παράγοντες της αντιπολίτευσης.
Εφημερίδα Απογευματινή
