Παιδιά μοναχικά. Μεγαλωμένα στην ατμόσφαιρα της υστερίας ενηλίκων που αναζητούν μια επόμενη ημέρα ματαιοδοξίας και κυριαρχίας έναντι των άλλων. Ένας κόσμος που η απληστία και η αυτοεπιβεβαίωση αποτελούν τις μοναδικές του αξίες. Οικογένειες ιδιωτών. Αρχές και έθιμα απαξιωμένα. Δάσκαλοι που αναπαραγάγουν μια μανιέρα της κενότητας. Χωρίς ψυχή. Αυτοαναφορικότητα παντού. Και ταυτόχρονα γκρίνια, απαξία και εξάρτηση από αυτό που δεν έχουμε. Και τα παιδιά στο κλειστό δωμάτιο να αναζητούν απαντήσεις από γονείς που δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν μαζί τους. Οι Κυριακές, μια ημέρα ακόμη, απλώς χωρίς σχολείο. Βόλεμα για τους κουρασμένους και τόσο απασχολημένους με τις φιλοδοξίες τους γονείς.
Διαζύγια, καβγάδες, κουλτούρα της ακύρωσης. Οι τάξεις συνδέονται στην Ελλάδα, όχι μόνον στην Ελλάδα, στον κόσμο της Δύσης, μέσα από την αποτυχία τους να δώσουν βιώματα, αξίες και ενδιαφέρον στις νέες γενιές. Πώς δομείται ένας loser; Μέσα από τη διάχυτη απαισιοδοξία και αποξένωση που του δημιουργεί το πέρασμα της ματαιοδοξίας των άλλων, πολύ περισσότερο των γονέων του σε αυτόν. Αυτοί ονειρεύονται για τον εαυτό τους. Και ο μικρός ή η μικρή που έχει εγκαταλειφθεί από νήπιο σε κάποιον παιδικό σταθμό; Και μετά στο ολοήμερο σχολείο; Σε κάποια πανεπιστημιούπολη στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Σκιές σε έναν τοίχο που χρωμάτισαν άλλοι και δεν σε αφορά. Από εκεί ξεκινά η αντίδραση. Και μετά; Απέραντες ώρες στα video game που υμνούν τη βία. Την παρουσιάζουν ως κάτι φυσικό. Όπως παίρνεις ανάσα για να κρατιέσαι στη ζωή. Και μετά οι ταινίες. Το αίμα, η εχθρότητα, οι ήρωες χωρίς αναστολές. Και μετά τα σόσιαλ μίντια που διδάσκουν τον βαρβαρισμό στην πραγματική ζωή. Τα ίδια μέσα στα οποία περνούν τον ελάχιστον ελεύθερο χρόνο τους και οι γονείς. Σχέσεις χωρίς αγγίγματα. Ψυχές χωρίς συναισθήματα. Ερμητισμός και απαξίωση παντού.
Μετριότητες παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως αυθεντίες. Ανευθυνο-υπεύθυνοι καθορίζουν τη ζωή σου με διάθεση επιβολής έναντι όλων. Στα παιδικά ή μετά στα εφηβικά μάτια ήρωες καταλήγουν αυτοί οι απολύτως βίαιοι, αποφασισμένοι τύποι που σκοτώνουν και σκοτώνονται χωρίς καμία σημασία. Η κουλτούρα της βίας διδάσκεται. Η κουλτούρα της αρμονίας βιώνεται. Σημαντική διαφορά που καθορίζει το μέλλον ενός νέου ανθρώπου. Πώς θα καταλάβουμε αν απέτυχε ο πολιτισμός μας; Θα το δούμε στα μάτια και τα βιώματα των παιδιών μας. Ψάχνουν επιβεβαίωση μέσα από τη βία. Ηγεσία και ένταξη στην ομάδα μέσα από το έγκλημα. Την αυθαιρεσία. Την άρνηση κάθε κανονικότητας.
Δεν μιλάμε για πολιτική. Ούτε για παιδεία. Μιλάμε για την αστοχία ενός μοντέλου. Στην Ελλάδα; Στον κόσμο; Ποιος ενδιαφέρεται; Όπου κι αν βρίσκεσαι, τα ίδια video games παίζεις. Τις ίδιες ταινίες βλέπεις. Την ίδια γλώσσα των δρόμων μιλάς. Πού βρίσκεται η γραμμή που κάνει κάποιον περιθωριακό; Στα όνειρα ή τους εφιάλτες του.
Γιατί οι νέες γενιές αγαπούν τη βία και τη δεξιά ακρότητα; Επειδή αυτό τους έδειξαν οι προηγούμενες γενιές με τις βεβαιότητες και τον αρνητισμό τους. Το δικό τους imperium χτυπούν στους δρόμους οι νεαροί χούλιγκαν, οι εκτός ελέγχου εθνικιστές, οι «κόκκινοι» κουκουλοφόροι που συγκρούονται με την Αστυνομία ή δέρνουν συμφοιτητές τους.
Χθες οδηγήθηκαν στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης 28 μέλη της οργάνωσης «Defend Salonica». Από αυτούς οι 13 ανήλικοι. Βιαιοπραγίες, ρατσισμός, ληστείες, αυθαιρεσίες. Οργάνωση, καθοδήγηση, στρατολόγηση ο κώδικας της οργάνωσης. Εθνικιστές αυτοί. Στην Αθήνα, στη Νομική και το Πολυτεχνείο μέλη των «αντιφα», «κόκκινοι» αντιεξουσιαστές, αυτοί δέρνουν και καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Το «αυγό του φιδιού» θα πουν κάποιοι. Μήπως, όμως, τελικά δεν είναι θέμα ιδεολογίας, αλλά μοναξιάς και ακύρωσης;
Εφημερίδα Απογευματινή
