Μπορεί να το θυμάστε, ειδικώς αν διασκεδάσατε, προ ετών, με εκείνη την ταινία του Σάσα Μπάρον Κοέν. Ήταν κάτι σαν ντοκυμαντέρ που είχε τίτλο «Μπόρατ» και που περιέγραφε το πώς είδε την Αμερική και τις περιπέτειές του σ’ αυτήν ένας βλάχος, κατά τα άλλα, από το Καζακστάν. Φρονώ ότι διόλου άσχημη ιδέα θα ήταν, αν βεβαίως είχε την έμπνευση ο Σάσα Μπάρον Κοέν να γύριζε το ντοκυμανταιρίστικο φίλμ του, στην Ελλάδα.
Στο κάτω κάτω της γραφής κάποιος δεν θα έπρεπε να του υποβάλει την ιδέα; Τι είδους πολιτισμικά μαθήματα θα μπορούσε να πάρει στην Αμερική, και όχι στη γενέτειρα του πολιτισμού, αφού, όπως σωστά έχει αποφανθεί και ο Χάρρυ Κλυνν, σε ανύποπτο χρόνο, «όταν οι άλλοι έτρωγαν ρίζες, εμείς ήδη είχαμε… χοληστερίνη»;
Στην ευφάνταστη ταινία του Κοέν, ο Καζάκος Μπόρατ επισκέπτεται την αμερικανική ενδοχώρα, κάτι το οποίο δεν θα χρειαζόταν να κάνει στην Ελλάδα, αφού όλα θα μπορούσε να τα δει στην πρωτεύουσα με τον μισό ελληνικό πληθυσμό, τον μισό πληθυσμό των μεταναστών και το 1/3 τουλάχιστον του αγροτικού πληθυσμού. Διότι και η Αθήνα έχει αγρότες. Έτσι, έχοντας τα πάντα στο πιάτο του, για την ακρίβεια στη Λεκάνη του Αττικού πεδίου, θα έκανε και σημαντική οικονομία στην όλη κινηματογραφική παραγωγή.
Η πρώτη ενημερωτική του επίσκεψη θα μπορούσε να ήταν σε μία Υπηρεσία του Δημοσίου, όπου εκεί θα διαπίστωνε αφενός τη δύναμη της αδράνειας, αφετέρου την επιβεβαίωση στην πράξη της οικονομικής έννοιας του ορθολογισμού. Διά της ήσσονος προσπάθειας, η μεγαλύτερη απόδοση.
Ενδεχομένως να απορούσε ο δικός μας Μπόρατ πώς στις ελληνικές Υπηρεσίες ο χρόνος κυλάει αργά και οι πολίτες είναι τόσο ενήμεροι πάνω στον βίο του Ιώβ. Θα του απαντούσαν προθύμως ότι στις Δημόσιες Υπηρεσίες είναι όλοι οπαδοί του Κούντερα και ξέρουν απ’ έξω πλέον το δημοφιλές του έργο «Η Βραδύτητα».
Και αν ο υπάλληλος είναι βραδύτερος και από δίσκο 33 στροφών, θα απορούσε, ενδεχομένως, ξανά ο Μπόρατ. Α… Δεν υπάρχει πρόβλημα, υπάρχει η μονιμότητα! Στο Καζακστάν έχετε μονιμότητα; Επειδή δε, τη μονιμότητα στη χώρα του ο Μπόρατ την έχει μόνο στη φτώχεια, πώς να μη θελήσει και ο ίδιος να ελληνοποιηθεί και να προσληφθεί και αυτός στο Δημόσιο; Όπου πράγματι θα μπορούσε –με κάποιο μέσο βέβαιο- να προσληφθεί για δεκαοκτώ μήνες, να μείνει για λίγο εκτός Δημοσίου για άλλους τέσσερις, να ξαναπροσληφθεί για άλλους δεκαοκτώ και να πηγαίνει έτσι το πράγμα μέχρι να συνταξιοδοτηθεί. Θα ζούσε με κάποιες αγωνίες βεβαίως, κατά καιρούς, αλλά τι αξίζει η ζωή χωρίς σασπένς;
Η ανεπανάληπτη εμπειρία του Μπόρατ δεν θα ήταν δυνατόν να μην περιελάμβανε και μία ελληνικής μορφής διαδήλωση. Μια πορεία διαμαρτυρίας τέλος πάντων διότι δεν είναι φαίνεται πλέον της μόδας οι πλατείες.
Η πρώτη του απορία θα ήταν γιατί 30 άτομα έπιαναν όλο τον δρόμο και δεν άφηναν τα αυτοκίνητα να κινηθούν, αφού όχι μόνο θα μπορούσαν να κάνουν την πορεία στο πεζοδρόμιο, αλλά ενδεχομένως να μπορούσαν, για να μην κουράζονται, να πάνε με λεωφορείο της γραμμής, στον προορισμό της διαμαρτυρίας τους…
Η εξήγηση που θα εδίδετο στον Μπόρατ θα είχε να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα και με τα δημοκρατικά μας «πιστεύω». Ως ιδιαιτέρως πνεύμα αντιλογίας ο Μπόρατ, είναι βέβαιο ότι θα αντέτεινε ότι δικαιώματα έχουν και οι άλλοι που είναι πολύ περισσότεροι από τους 30 που «παρελαύνουν».
– Διαφέρει πολύ η δημοκρατία σας από αυτή που έχουμε στο Καζακστάν…
– Α… όλα κι όλα… Εσείς δεν έχετε την ίδια ευαισθησία για τις μειοψηφίες που έχουμε εμείς… Γι’ αυτό και τους αφήνουμε να κάνουν ό,τι θέλουν…
– Και αυτοί εκεί στην ουρά… Τι κάνουν; Γιατί έχουν καλυμμένα τα κεφάλια τους με κουκούλες; Ντρέπονται;
Εφημερίδα Απογευματινή
