Η Δημοκρατία αντιμάχεται τις ασυλίες. Είναι προνόμια. Η Ελληνική Δημοκρατία, αντίθετα, δείχνει ότι προτιμά αυτές τις διακρίσεις. Και σε κάθε περίπτωση τις ειδικές προστασίες. Ποιων; Αυτών που παίρνουν αποφάσεις και καθορίζουν πολιτικές. Στην περίπτωση του άρθρου 86 του Συντάγματος που βρίσκεται σε ισχύ, των υπουργών. Η Ελλάδα έχει μια παράδοση πόλωσης, διχασμών και διαφθοράς. Ιστορικά μιλώντας. Την εποχή της Μεταπολίτευσης, την επομένη δηλαδή της πτώσης ενός στρατιωτικού καθεστώτος που με πραξικοπηματικό τρόπο διοικούσε τη χώρα, οι πολιτικοί της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αλλά και οι άλλοι της μειοψηφίας ένιωθαν κάτι σαν «άγγελοι του καλού». Παρ’ όλα αυτά, επεφύλαξαν για τους εαυτούς τους, είτε ως εκτελεστική εξουσία είτε ως νομοθετική, κάποιες προστασίες έναντι των υπολοίπων πολιτών. Αυτές ορίσθηκαν ως ασυλίες. Οι αξιωματούχοι της εκτελεστικής εξουσίας δεν θα μπορούσαν να ερευνηθούν και να δικασθούν ως κοινοί θνητοί. Οι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου δεν θα μπορούσαν να κάτσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με έγκληση κάποιου πολίτη. Αλλά μόνον ύστερα από την ετυμηγορία των συναδέλφων τους. Σημειωτέον ότι οι υπουργοί είναι συνήθως βουλευτές και οι βουλευτές συχνά γίνονται υπουργοί. Θα μπορούσε με την έννοια αυτή να μιλήσει κάποιος για συντεχνιακή λογική και νοοτροπία.
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει από τους επώνυμους νομο-παρασκευαστές με πειθώ γιατί σε έναν υπουργό για να απαγγείλει κατηγορίες ένας εισαγγελέας θα πρέπει να στείλει την υπόθεση στους συναδέλφους του στο Κοινοβούλιο. Αυτοί με άσχετα μικροκομματικά κριτήρια και συσχετισμούς να την εξετάσουν και μετά -εφόσον μια Εξεταστική Επιτροπή του Κοινοβουλίου εξελιχθεί ως προς τον χαρακτήρα της σε Ανακριτική- να επιτρέψουν στον εισαγγελέα να συμπεριλάβει και τον υπουργό στους κατηγορούμενους. Μάλιστα με τα χρόνια η συγκεκριμένη πολιτειακή πρόκληση έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Ο εισαγγελέας της τακτικής δικαιοσύνης δεν θα πρέπει –λέει- ούτε καν να ερευνήσει την εμπλοκή του υπουργού σε μια ποινική για παράδειγμα υπόθεση διαφθοράς. Αλλά μόλις «πέσει» σε τυχόν αναφορά μάρτυρα ή στοιχείου που αφορά -υπουργό, «αμελλητί» να στείλει την υπόθεση στους συναδέλφους του βουλευτές για να την κρίνουν αυτοί.
Αν κατά παρέκκλιση και ατυχή συσχετισμό κάποιος υπουργός κάτσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αυτό το εδώλιο δεν θα είναι τακτικού δικαστηρίου, αλλά εξαιρετικού δικαστηρίου συγκροτημένου ειδικά γι’ αυτόν. Το δικαστήριο αυτό έχει σύνθεση από ανώτατους δικαστές του Αρείου Πάγου ή του Συμβουλίου Επικρατείας. Αν αφήσουμε τα βαρύγδουπα και μιλήσουμε σε καθομιλουμένη, ο λόγος για θεσμική άδεια στη «στημένη έδρα». Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ανώτατοι δικαστές είναι πιο εύκολα χειραγωγούμενοι ή διεφθαρμένοι. Αλλά ότι δεν μπορεί ο τακτικός εισαγγελέας στην πρώτη φάση να απαγγείλει κατηγορίες και στη δεύτερη να δικάσει κάποιον υπουργό. Ή από την άλλη, να παραπέμψει σε δίκη έναν βουλευτή.
Η Ελληνική Δημοκρατία προβλέπει με τον τρόπο αυτό πατρίκιους και πληβείους απέναντι στη Δικαιοσύνη και τον καταλογισμό. Τα Κοινοβούλια στο πέρασμα των δεκαετιών έχουν κάνει κατάχρηση εξουσίας υπέρ τους. Και φτάνουμε στο σήμερα. Βρίσκεται στην Αθήνα η προϊσταμένη της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, Λάουρα Κοβέσι. Αφήνοντας στην άκρη τα μικρονοϊκά του κάθε τύπου αντιπολίτευσης ότι ήρθε για να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, θέτει και αυτή από την πλευρά της το θέμα του ειδικού καθεστώτος για τους υπουργούς του άρθρου 86. Στη βάση μιας υπόθεσης που βρίσκεται στο προσκήνιο και υπό δικαστική εξέλιξη. Της κακοδιαχείρισης των αγροτικών κονδυλίων, ευρωπαϊκής ταυτότητας, του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η συζήτηση αυτή στην Ελλάδα είναι χρόνια και αδιέξοδη. Με δεδομένο ότι μας αρέσουν οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, αλλά και ότι οι Δημοκρατίες σε κάθε χώρα θα δείξουν το βάθος τους, δημιουργείται μια ευκαιρία για το καθεστώς διοίκησης της χώρας. Να προχωρήσουν με ομοφωνία στην άρση των προνομίων του άρθρου 86, στη βάση της επόμενης αναθεώρησης του Συντάγματος. Απλά τα πράγματα. Να δικάζονται και οι κυβερνώντες όπως οι κυβερνώμενοι…
Εφημερίδα Απογευματινή
